پرنده ی آبی..

رفتن هیچ وقت کار آسونی نبوده  و نیست...و شاید هیچوقت نباشه..
مسخرست ولی من دیگه قادر به ادامه در بلاگفا نبودم..اولین باریه که کسی یا چیزی رو ترک میکنم..و بخاطر خودمه..
پس..
بلاگفای عزیزم..منو ببخش..5سال تمام با تو زندگی کردم..شایدم بیشتر بود..نمیدونم..ولی به هر حال..حالا من اینجام.کوچ کردن رو یاد گرفتم..
قلبم داره تند میزنه و به قفسه سینم میکوبه..دیروز بهم هولتر وصل بود..نمیدونم اگه الان وصل بود چی ثبت میکرد؟
کاش هولتر میتونست به جای ضربان قلب حرفاشو ثبت کنه..اونوقت دیگه تند نمیزد..اگه هم میزد من میدونستم باید چیکار کنم.
من..من یه آدمی بودم و شاید هنوز باشم که با وبلاگ نوشتن تفکر میکردم..
ینی کسی ام که وقتی مینویسم تازه می فهمم توی ذهن شلوغم چه خبره..گاهی وقتا ذهنم شبیه موهایی میشه که تویه برس به هم دیگه گیر میکنند..یه توده ی بزرگ که حتی دیگه هویت مو بودن رو نداره..ولی وقتی مینویسم کم کم موها جدا میشه..چجوریشو نمیدونم..
ولی میدونم که نیاز دارم بنویسم..بعد از مدتها..هر جا که باشم..
و هر طوری قرار باشه که من زندگی کنم..باید بنویسم..تا بمونم..تا بتوونم دووم بیارم..تا بتوننم فکر کنم و بتونم نفس بکشم.

داشتم خیلی عادی فیلم میدیدم..فیلم..فیلم بعدی..بعدی...بعدی...بیکارم دیگه..ترم تموم شده..و من تنهام..بالاخره تنهام.
ولی...به خودم گفتم..این؟این چیزی بود که میخواستی؟میخواستی تنهاباشی تا فیلم ببینی؟اونم فیلم هایی که قبلا تقریبا دیده بودی؟میخواستی تنها باشی که وسط اتاق ولو شی؟
تنها شی تا تمام پولتو خرج خرید خوراکی کنی؟
حتی اگه آدم نیاز داشته باشه به اینا...فکر میکنم بیشتر از اونچه که باید خوی افسرده و بیخیالمو رها کردم..قرار ما این نیست..
نیاز داشتم بنویسم..خیلی وقته نیازش هست..خب من این شکلی بزرگ شدم..ولی انگار خونمو-وبلاگ قبلیم-خراب کرده بودن.پس..
وقتی دیدم قادر نیستم درستش کنم با اینکه متنفرم از اینکه اینقدشروع کنم و به پایان نرسونم یه خونه جدید ساختم.
و اینبار...